Porady Dietetyczne

Najczęściej jeśli zauważa się dużą ilość włosów na szczotce czy grzebieniu rozpoczyna się gorączkowe poszukiwanie kosmetyków, które mogłyby zaradzić tej przypadłości. Jeśli wypadanie włosów jest spowodowane niewłaściwą pielęgnacją czy osłabieniem organizmu, taka kuracja może okazać się pomocna. Jednak, jeśli mimo prawidłowej diety oraz troski o skórę głowy włosy nadal wypadają, wówczas może to być łysienie. W takiej sytuacji niezbędne będą bardziej zaawansowane preparaty na wypadanie włosów. Warto więc możliwie jak najszybciej udać się do lekarza. Pytanie – jakiej specjalizacji?

Oczywiście, pierwsze kroki warto skierować do dermatologa, który obejrzy skórę głowy i wykluczy jej schorzenia. Dermatolog zleci również niezbędne badania, pomagające w postawieniu ostatecznej diagnozy. Dzisiaj coraz częściej wykonywane jest badanie trychogramem, który pozwala ocenić stan mieszków włosowych, a tym samym skonkretyzować rodzaj ewentualnego łysienia. Rolą dermatologa jest też dopasowanie odpowiedniego leczenia, jak tabletki przeciw łysieniu. Jeśli jednak pacjent cierpi na łysienie androgenowe, wówczas konieczna jest konsultacja endokrynologiczna. Kobiety mogą zdecydować się na specjalistę ginekologa – endokrynologa, ponieważ bardzo często przyczyną łysienia jest nieprawidłowa gospodarka hormonalna związana na przykład ze schorzeniami jajników. Ma to bardzo duże znaczenie nie tylko dla wypadania włosów, ale również dla późniejszego zajścia w ciąże. Kłopoty hormonalne mogą bowiem je utrudnić.

Generalnie więc, jeśli zaobserwuje się wzmożone wypadanie włosów przez dłuższy czas należy natychmiast udać się do dermatologa, który na podstawie oględzin będzie w stanie postawić diagnozę lub zlecić dodatkowe badania i zaproponować konsultację u innego specjalisty, jak ginekolog czy endokrynolog. Leczenie hormonalne może być bowiem prowadzone jedynie pod czujnym okiem fachowca. Paniom bardzo często przepisywana jest terapia bazująca na tabletkach antykoncepcyjnych. Rodzaj leczenia musi być dopasowany do przyczyny łysienia.

Odcięcie od organizmu większości węglowodanów i tłuszczy na okres trzynastu dni wytrzymują tylko najwytrwalsi. Niewiele znaczące uwarunkowanie genetyczne, czy po prostu ludzka słabość może sprawić, że dotarcie do końca diety kopenhaskiej będzie niemożliwe. Szczęśliwcy, którzy dotarli do jej końca nie powinni jednak spoczywać na laurach - już kilka dni po grozi im fatalny efekt jo-jo.

Jest jasne, że na dietę kilkuset kalorii dziennie mogą pozwolić sobie absolutnie zdrowi ludzie, nie mający żadnych problemów żołądkowych, czy nerkowych. Eliminowanie tkanki tłuszczowej odbywa się przez „odcięcie” tłuszczy i większości węglowodanów.

Kosteczka cukru na dzień

Dieta kopenhaska to przyzwyczajenie organizmu do monotonnych posiłków. Odstawiamy na bok wszystko, co przynosi niepotrzebne kalorie. W diecie królują liście sałaty, chude ryby i plasterki szynki, kawa. Dla zamaskowania kalorii stosuje się przyprawy i sok z cytryny. Kostka cukru na dzień, to maks węglowodanów prostych, na które możemy sobie pozwolić! Pracujący fizycznie i uwarunkowani (nie chorzy) na spadki i wzrosty cukru nie powinni rozpatrywać podejmowania si dietz kopenhaskiej.

Obiad z parzonych lub surowych warzyw

Jedyne na co możemy sobie pozwolić w dużej ilości (faktycznie niezmiennej jak w naturalnych warunkach) to ilość wypijanej wody. Wskazane jest picie dwóch litrów wody niegazowanej. Na obiad mamy do wyboru między dwoma jajkami na twardo z plasterkami, gotowanymi na parze warzywami, czy befsztykiem wołowym. Dietetyczna surówka to najczęściej pomidor, szpinak lub marchewka, jako pojedyncze, surowe warzywo.

Z powyższego przeglądu wynika jasno, że jest to skrajnie radykalne ograniczenie, większe niż dieta 1000 kalorii. Powodzenie diety zależy od dwóch kluczowych czynników. Oba są ważne w tym samym stopniu. Bez sprzyjającej przyswajalności ograniczonej liczby kalorii sił zabraknie już po kilku dniach diety. Tak samo bez determinacji własnej, czyli zdolności do trwania w głodzie. To właśnie z tego powodu odpada najwięcej uczestników trzynastodniowej diety.